sand book

موسیقی جدی ( منظورم ارکسترال و اینهاست. همانی که به همه اش یکجا کلاسیک می گوییم ) برای گوش و سلیقه من زیادی انتزاعی است. من که همه عمرم با تصویر سرو کار داشته ام. (مبرهن است که انتزاعی ترین تصویر دنیا از تصویری ترین موسیقی دنیا غیر انتزاعی تر است) . تصویر نا خودآگاه با موسیقی در ذهنم تداعی می شود. این باعث می شود که وقتی شاهین فرهت در جشنواره فیلم فجر ۳ سال پیش ( گمانم) پای فیلم ژاندارک اثر درایر دلی دلی زد من همش تصویر یک دختر قشقایی که دنبال ببعی افتاده در دشت و دمن توی کله ام می آمد به جای تصویر های اکسپرسیونیستی فیلم.
حالا هم وقتی رفتیم کنسرت سه گانه شاهنامه اثر آقای رنجبران و با اجرای روان ارکستر سمفونیک تورونتو ( تا جایی که من که هیچی از موسیقی حالیم نمی شود به عقلم می رسد و تنها مرجعم هم اجرا های کچل ارکستر سموفونیک تهران است) هر چه زور زدم به جای تصاویر حماسی شاهنامه، هی از این تصاویر فیلم های سیاه و سفید دهه پنجاه میلادی توی کله ام پر می شد. جاهایی که موسیقی هیجان انگیز می شد همفری بوگارت را می دیدم که توی یک ماشین نشسته و خیابان پشت سرش هم بک پروجکشن است و دارد از دست یک مشت آدم مسلسل به دست ( از این مسلسل ها که خشابشان دایره ای است) فرار می کند. بعد که موسیقی رومانتیک می شد هم بت دیویس و ناتالی وود و اینها با عشق های راست و دروغشان می ریختند توی سرم.
باز هم تقصیر من است که توقع کلاسیکی دارم که قالب باید به معنا بخورد به قول معروف. دلم می خواست کار زمینه های شرقی بیشتری داشت. به نظرم موسیقی متن ارباب حلقه ها بیشتر شاهنامه ای بود تا این کار و باز هم می گویم که من فرق گلابی جنگلی را از ارکستر فیلارمونیک نمی دانم که به علاقه مندان جدی موسیقی جدی که ممکن است اینجا را بخوانند ( دل خجسته را می بینید؟؟) گریبان چاک نکنند.
بی انصافی است که نگویم قبل از هر موومان مرشد ترابی با ضرب یک آقایی با لباس درویشی و کفش آل استار قصه ای که آن قطعه بر اساسش ساخته شده بود را نقالی می کرد. برای اولین بار در زندگی نسبت به شاهنامه دچار این حس خوب شدم که دلم می خواست آخرش را بفهمم...
... الان که این را می نویسم به این نتیجه رسیدم که حتی لذت فراوان بردم از کل کار. حتی می شود گفت ترکیب بسیار هوشمندانه ای هم بود... کاش همفری بوگارت و بت دیویس می رفتند بیرون فقط.